fot. Zosia Marysia Wojtkowiak / Mój Fyrtel 2024

Serdecznie zapraszamy 22 i 23 listopada 2024 do Pix.house na podsumowanie sezonu fotograficznego. Przed nami wystawa, dyskusje, spotkania i premiery książek.

Wystawa laureatki konkursu Talent Roku 2024 w kategorii CuratorLab – Anki Jaworskiej

Cały dotąd niedostrzegany gwar świata

termin wernisażu i spotkania z autorką: 22.11.2024 | 18:00

miejsce: galeria Pix.house ul. Głogowska 35a, Poznań

więcej informacji: KLIK, KLIK 

Spotkania, premiery, dyskusje

Osoby uczestniczące w dziewiątej edycji warsztatów fotografii dokumentalnej i społecznie zaangażowanej MÓJ FYRTEL / MOJA PRZESTRZEŃ 2024, organizowanych przez Fundację Pix.house.: Mariia Filonenko, Aleksander Joachimiak, Jacek Koślicki, Konrad Koźmiński, Justyna Lichota, Katarzyna Łoś, Jakub Nowaczyk, Waldemar Radecki, Monika Ralcewicz-Ciaiolo, Adison Rynkiewicz, Wojtek Skibicki, Joanna Skrobała, Bartłomiej Śnierzyński, Martyna Sumisławska, Zosia Marysia Wojtkowiak

Podczas spotkania odbędzie się prezentacja projektów uczestników i premiera publikacji.

Prowadzenie warsztatów: Michał Adamski, Mariusz Forecki, Adrian Wykrota

Projekt publikacji: Krzysiek Orłowski / Zinteka

Opis projektu:

W połowie 2023 roku eksperci z Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej odnotowali na Jeziorze Powidzkim nowy rekord widzialności, wynoszący 10,38 metra przezroczystości wody pionowo w dół. Największe jezioro w Wielkopolsce zostało tym samym ogłoszone najczystszym w Polsce. Akwen objęty jest strefą ciszy, ma dobrze rozwiniętą florę i faunę, a od dziesięcioleci stanowi popularne miejsce rekreacji i wypoczynku. Wielu ludziom z okolicy, jak i mnie, Jezioro Powidzkie kojarzy się przede wszystkim z beztroskim dzieciństwem, nauką pływania, pierwszymi wyjazdami pod namiot, żeglowaniem, relaksem, bezpieczną przystanią.

W bezpośrednim sąsiedztwie jeziora rozgrywa się równoległa rzeczywistość. Zaledwie kilka kilometrów od niego w 1953 roku, w czasach zimnej wojny, Sowieci rozpoczęli budowę bazy lotnictwa wojskowego i do dziś jest to największe polskie lotnisko wojskowe. Kilka lat temu Pentagon ujawnił ściśle tajne opracowanie pt. Studium wymagań broni nuklearnej strategicznego dowództwa lotniczego na rok 1959. Pośród około 2300 celów w krajach bloku wschodniego i Chinach, jakie amerykańskie lotnictwo strategiczne miało zbombardować przy użyciu bomb nuklearnych w razie wybuchu III wojny światowej, znajduje się też lotnisko w Powidzu. Numer tego celu to 0169-8629 5223-01750.

Obecnie mieści się tu 33. Powidzka Baza Lotnictwa Transportowego, która jest miejscem stacjonowania m.in. dużych transportowych samolotów C-130 Hercules. W Powidzu stacjonuje też co najmniej tysiąc żołnierzy amerykańskich. W 2023 roku na terenie przyległym do bazy został otwarty nowy kompleks logistyczno-sprzętowy LTESM-C, którego celem jest długoterminowe magazynowanie i naprawa sprzętu US Army. W budowie znajdują się także: składy środków bojowych MSA, magazyny mobilnego systemu bazy lotniczej DABS i skład paliwa BFS.

Pod budowę obiektów militarnych wycięto już co najmniej 100 hektarów lasów, z których część leżała na terenie obszaru Natura 2000 i Powidzkiego Parku Krajobrazowego. W miejscach, gdzie jeszcze kilka lat temu były jedynie polne drogi, powstały szerokie szosy i ronda zdolne pomieścić ciężki sprzęt. W okolicach bazy istnieją miejsca dla żołnierzy, które nierzadko w karykaturalny sposób odwołują się do amerykańskiej symboliki. Jednocześnie wzdłuż brzegów jeziora powstaje coraz gęstsza zabudowa domków i innych obiektów wypoczynkowych. Tymczasem w ostatnich latach w jeziorze ubywa wody, za co w głównej mierze odpowiedzialna jest działalność pobliskiej kopalni odkrywkowej, ale także globalne ocieplenie, którego skutkami są: mała roczna suma opadów i ogólny wzrost temperatur.

W rezultacie wspomnianych inwestycji wojskowych ośrodek w Powidzu staje się dużym kompleksem lotniczo-logistyczno-sprzętowym i jedną z ważniejszych europejskich baz NATO, która z pewnością jest na liście celów strategicznych, choć rzecz jasna innych mocarstw niż dawniej. Lotnisku, bazie, lasom, okolicznym wioskom i jezioru nadano nowy numer.

Projekt publikacji: Krzysiek Orłowski / Zinteka

Prowadzenie spotkania: prof. dr hab. Rafał Drozdowski

Wydawca: Fundacja Pix.house

Karol Szymkowiak – fotograf i animator kultury, kurator Kolekcji Wrzesińskiej. Członek Związku Polskich Artystów Fotografików. Stypendysta Marszałka Województwa Wielkopolskiego w dziedzinie kultury (2023). Wykładowca fotografii w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. W latach 2016–2019 członek i wiceprezes Stowarzyszenia Fotspot. W latach 2011–2015 członek wrzesińskiej Grupy Fotodialog, współorganizator Festiwalu Fotodialog. Specjalizuje się w fotografii dokumentalnej. Uczestnik wielu wystaw zbiorowych. Zdobywca nagród i wyróżnień fotograficznych. Autor m.in. cykli: Nieruchomi podróżnicy (2013), C’è Sempre un Tango (2018), 0169-8629 5223-01750 (2024).

Opis projektu:

Japoński wymiar sprawiedliwości opiera się na XIX-wiecznych regułach funkcjonowania rodziny, które nie uznają podziału władzy rodzicielskiej i nie uważają uprowadzenia dziecka przez jedno z rodziców za przestępstwo. W rezultacie rocznie ponad 150 tysięcy dzieci traci kontakt z mamą lub tatą.

Japonia to jedyny kraj grupy G7, w którym po rozwodzie prawo do opieki nad dzieckiem przysługuje wyłącznie jednemu rodzicowi, drugi zaś zostaje pozbawiony praw rodzicielskich. Nie ma prawa wiedzieć, gdzie dziecko mieszka, gdzie się uczy, jak się czuje. Nie ma prawa do spotkań.

Jednego dnia jesteś rodzicem, kolejnego już nie, policja i sąd mówią: „Idź do domu, zapomnij, że byłeś rodzicem! Wyobraź sobie, że Twoje dziecko nie żyje” – wspomina jeden z bohaterów cyklu.

Rodzice jednak zapomnieć nie mogą. Tomas Savicas ostatni raz widział swoją córkę Gabriele ponad 8 lat temu. Wciąż łapie się na tym, że zagląda do wózków na ulicy w poszukiwaniu dziewięciomiesięcznej córki – tyle miesięcy miała Gabriele, kiedy została zabrana z domu przez byłą żonę.

„W świetle obecnie panującego w Japonii prawa rodzic, któremu uda się szybciej zabrać dzieci ze sobą, otrzyma prawo do opieki nad nimi” – wyjaśnia w dokumencie na temat prawa rodzinnego w Japonii Richard Delrieu, profesor Uniwersytetu Kyoto Sangyo i przewodniczący stowarzyszenia SOS Parents Japan, sam pozbawiony prawa do opieki nad synem. „Sąd toleruje uprowadzanie dzieci” – dodaje Delrieu. Po sześciu miesiącach pobytu dziecka w nowym miejscu zamieszkania rodzic-porywacz zdobywa przewagę prawną nad małżonkiem. To jemu przyznaje się prawo do opieki nad dzieckiem.

Często zdarza się, że osoba pozbawiona praw rodzicielskich musi – pomimo braku kontaktu z dzieckiem –płacić alimenty aż do osiągnięcia przez nie dwudziestego pierwszego roku życia. Pomiędzy 10 a 30% kwoty przeznaczonej na alimenty trafia co miesiąc na konta prawników, którzy pomogli wygrać sprawę o ich zasądzenie.

Projekt publikacji: Andrzej Dobosz / dobosz.studio

Prowadzenie spotkania: Martyna Nicińska

Wydawca: Fundacja Pix.house

Anna Bedyńska – w centrum jej zainteresowań jest zawsze człowiek. Kieruje swój aparat w stronę tych, którzy żyją w cieniu wielkiego świata, często na rubieżach życia społecznego i ekonomicznego. Stara się uchwycić zmiany społeczne zachodzące we współczesnym społeczeństwie, takie jak ewolucja roli ojca czy sytuacja kobiet w kontekście społecznym, kulturowym i politycznym. Projekty „Dad in Action”, „Clothes for Death” i „Kids go Home” były wykorzystywane jako kampanie społeczne na rzecz humanizacji śmierci i narodzin, a zestaw zdjęć „Spot the dot” – jako projekt wspierający profilaktykę raka skóry. Domeną Anny Bedyńskiej są reportaże, często odwołujące się do tematów tabu. W projekcie „Forever mine” łączy zdjęcia i dźwięk, aby przekazać historię porwań rodzicielskich w Japonii.

Laureatka nagrody World Press Photo oraz Nagrody MKiDN (2013). Ukończyła PWSFTviT w Łodzi oraz Szkołę Filmu i Teatru Dokumentalnego w Moskwie. Jej rosyjska seria „Niewinnie skazani” zdobyła tytuł Zdjęcia Roku w Grand Press Photo 2017. Członkini Canon Ambassador Program (2013–2018), Women Photographers i Polish Women Photographers. Mieszkała i pracowała w Warszawie, Moskwie, Tokio, Hongkongu i Bukareszcie.

Organizator: 

Fundacja Pix.house 

Opieka kuratorska i koordynacja wydarzenia: Adrian Wykrota

Team projektowy: Katarzyna Grażewicz, Anna Molter, Michał Adamski, Andrzej Dobosz, Mariusz Forecki

Działanie realizowane w ramach projektu „PIX.LAB – edukacyjne laboratorium fotografii | wieloletni program działań kulturalnych i edukacyjnych”, który jest współfinansowany przez Miasto Poznań i Urząd Marszałkowski Województwa Wielkopolskiego.

Patronat nad spotkaniem sieciującym: 

Wydział Pedagogiczno-Artystyczny UAM

Partner technologiczny:

Partnerzy medialni: