Kapele podwórkowe /07.2013/
Mariusz Forecki
Kapele podwórkowe to zjawisko znane w krajobrazie Warszawy, Łodzi, Krakowa i innych polskich miast, a przede wszystkim Lwowa, gdzie, od ponad stu lat, niemal każda ulica miała swoją kapelę. Członkami kapel byli głównie bezrobotni zarabiający w ten sposób na życie.
Tradycyjnie w kapeli podwórkowej używano następujących instrumentów: akordeon (cyja), banjo mandolinowe (pateleńka), gitara (bradura), skrzypce (łupy), klarnet (patyk), kontrabas (basidło) oraz instrumenty perkusyjne. Ubierali się w charakterystyczne krótkie spodnie i marynarki oraz czapki z daszkiem. Obecnie kapele podwórkowe przeżywają renesans. Jest ich coraz więcej i nie tylko w dużych miastach, także a może zwłaszcza w powstają w mniejszych miejscowościach. Tworzą je znajomi, muzycy amatorzy i profesjonaliści. Jest to ich sposób na spędzanie wolnego czasu po pracy lub na emeryturze. Odbywają się przeglądy i festiwale. Uliczne kapele włączały do swojego repertuaru przeboje estradowe, kabaretowe, operetkowe. Obecnie tworzą także własne dowcipne piosenki, ironicznie komentujące wydarzenia codzienności, śpiewają przeboje z repertuaru muzyki biesiadnej oraz sentymentalne, miłe dla ucha piosenki.
13 lipca 2014 roku w Krzykosach w powiecie średzkim odbyły się 11 Wielkopolskie Spotkanie Kapel Podwórkowych, w których brały udział zespoły z Jaraczewa, Krajenki, Kramska i Śmigla.